Het zijn enkel de gids en ik die ons die dag aan een toppoging wagen. Na 6 dagen van vermoeidheid, stress en slapeloze nachten starten we heel vroeg (02u00) en van heel ver aan de klim, van 3100m naar 4810m hoogte. 1700m klimmen in barre omstandigheden, -25°c, windstoten tot 50 km/h en hardnekkige sneeuw tot soms over de knieën.

Ik krijg amper mijn benen vooruit, elke stap is een gevecht op zich. De ademhaling verloopt moeizaam en slopend. Het is afschuwelijk. Op de flanken van Mont Blanc. Op zoek naar verlossing. De eindstreep, de top, de finish, na lang vechten niet enkel met de berg, maar ook met mezelf. Ik bevries bijna den de wind stoot me meermaals bijna van de berg. Stopt het hier? Plooi ik? Geef ik op? Op 4500m krijg ik een enorme klop. Ik ben KAPOT.

Ik sleur mezelf met alle wilskracht, waarvan ik niet wist dat ik ze had naar boven en na 7 uur sta ik plots op de top van mijn droomberg.

ONWAARSCHIJNLIJK. Vol emotie volgt een overwinningskreet. Met zijn 4810m is hij de winnaar van de Alpen en het dak van Europa. 6 maand heb ik hier naartoe geleefd. But I dit it!!!