Het enige geluid is onze ademhaling en het gestage voortbewegen op losse rotsen als we op pad gaan in de duisternis. Het is 4u21 in de morgen en ik ben op weg naar de top van de meest iconische berg van Europa en misschien wel van de wereld. Alhoewel het weer onze toppoging dreigt te dwarsbomen, besluiten we toch om door te gaan. Er wordt storm verwacht tegen de middag, dus moeten we snel en zonder pauzes klimmen.

Als het uiteindelijk dag wordt, kijk ik neer op wat we al hebben beklommen.
Ik hang aan een steile muur te bengelen! Waanzin! Eenmaal op de top moet het zwaarste nog komen, de afdaling. Een enkele misstap kan een val van 1200 m naar de onderliggende gletsjer betekenen. Geen enkel moment onderschat ik de risico's. Ik ben doodsbang. De hoekige top van de steile rots die als een balkon boven Zermatt oprijst, heeft een fatale allure. Ik ben me er maar al te zeer van bewust dat de Matterhorn al meer dan 500 levens heeft geëist sinds de eerste beklimming. En ik ben niet van plan mezelf aan de statistieken toe te voegen.
Het is pas wanneer ik de laatste rots in rappel afdaal, dat ik besef dat het gedaan is. Het is een enorme opluchting om te weten dat ik eindelijk veilig ben. Ik omarm de rotsen een laatste keer, en barst in tranen uit. De Matterhorn is tot nu toe de zwaarste, moeilijkste en bangelijkste beklimming op mijn palmares.